တစ်ညလုံး သည်းသည်းမဲမဲရွာနေသောမိုးကား မိုးလင်းချိန်တွင်တော့
တဖြည်းဖြည်းချင်းစဲသွားချေပြီ။
"ကလင်..."
အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ပြတင်းတံခါးကိုဖွင့်နေသော ဒေါ်ကေသီနွယ်..
ခြံစောင့်ကြီးဦးဘမောင်က ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကို တံခါးဖွင့်ပေးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရသည်။
စောစောစီးစီးဘယ်သူများပါလိမ့်လို့ တွေးမိသည်။
ဦးဘမောင်က ဧည့်သည်ကိုသူမတို့တိုက်ကြီးဆီသို့ခေါ်လာသည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့သူမတို့အိမ်ဘက်ကိုနီးလာသော အခါတွင်လည်း ဧည့်သည်ကဦးထုပ်ဆောင်းထားသဖြင့် မျက်နှာကိုမမြင်ရသေး။ ခရီးဝေးမှလာခဲ့ဟန်တူသည်။
"မမလေး မမလေး ဧည့်သည်ရောက်နေပါတယ်။"
သူမအိမ်ဖော်မလေးချောချောက အပေါ်ထပ်တက်လာပြီးပြောပါသည်။
"အေး သိတယ် လာခဲ့မယ်" ဆိုပြီးသူမလည်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့ပါသည်။
သူမဆင်းလာတာမြင်တော့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ စောစောကခြံထဲကိုဝင်လာသောသူက ခေါင်းကိုမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ။ ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီး ယောက်ျားချောချောသောသူတစ်ယောက်။
တီရှပ်လက်ပြတ်အနက်ကိုဝတ်ထားသဖြင့် အသားဖြူခြင်းကိုပိုသိသာသည်။
အားကစားလိုက်စားသူတစ်ဦးမှန်း ထိုလူပုံစံကသက်သေခံနေသည်။
အကြည့်များကစူးစိုက်ကာသူမရင်ထဲထိုးဖောက်သွားသလို ခံစားရသဖြင့် ဒေါ်ကေသီနွယ်မျက်လွာချထားလိုက်ရသည်။
"အစ်မက မကေသီနွယ်ထင်တယ်၊ ကျွန်တော့်နာမည်က စစ်သွေးပါ၊
အမမောင်ကိုကိုလေးသူငယ်ချင်းပါ။ ကိုကိုလေးနဲ့ကျွန်တော်က ရန်ကုန်မှာ တက္ကသိုလ်တက်တုန်း ခင်ခဲ့ကြတာပါ။ ကိုကိုလေးကလွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်လောက်ကျွန်တော့်ဆီရောက်လာပြီး
ကျွန်တော်လုပ်နေတဲ့ အလုပ်မှာရှယ်ယာဝင်ထားခဲ့တယ်။ အရင်နှစ်က အလုပ်တွေအောင်မြင်ခဲ့လို့ ဒီနှစ်သူ့ကိုအမြတ်ငွေတွေထုတ်ပေးဖို့ ခေါ်ပေမဲ့ရောက်မလာလို့ ကျွန်တော်သူ့ဆီလွန်ခဲ့တဲ့ ၂ လလောက်က ဖုန်းဆက်ပေမဲ့ သူက သူ့မြို့ကိုအလည်ခေါ်ရင်းအမြတ်ငွေတွေကိုပေးပါဆိုလို့ ကျွန်တော်ရောက်လာတာပါ။"
(၂)
"သြော်...
ငါ့မောင်က အမမောင်ကိုကိုလေးသူငယ်ချင်းကိုး၊
မင်းသူငယ်ချင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ ရက်ကဘဲခရီးထွက်သွားတယ်
ရှမ်းပြည်ဘက်ကို..."
"ဗျာ့" ဧည့်သည်က ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။
"ဒုက္ခပါဘဲဗျာ.. ကျွန်တော်က သူဝမ်းသာစေချင်လို့ဖုန်းကြိုမဆက်ထားမိဘူး။
လွဲသွားတယ်ဗျာ။ ဒီမြို့မှာတည်းခိုခန်းမရှိဘူး။"
"ရပါတယ်ငါ့မောင်ရယ်။ မောင်လေးသူငယ်ချင်းဘဲ။ ဒီအိမ်မှာဘဲတည်းပေါ့။"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အမ။"
စစ်သွေးက ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ဆက်လိုက်သည်။
"ဟဲလို ကိုကိုလေး မင်းဘယ်ရောက်နေလဲ.."
စပီကာဖွင့်ပြောသဖြင့်ကောင်းကောင်းကြားရသည်။
"တောင်ကြီးမှာကွ စစ်သွေးရ ဘာကိစ္စ.."
"မင်းအမြတ်ငွေတွေကွာ။"
"ထားလိုက်စမ်းပါသူငယ်ချင်းရာ။ မင်းဘဲခဏကိုင်ထားပေး။"
"မဟုတ်ဘူးကွ။ ငါက မင်းတို့မြို့က မင်းတို့အိမ်ရောက်နေပြီ။ မင်းမရှိလို့။ တည်းခိုခန်းကမရှိ။ မင်းမမ သဘောကောင်းလို့တော်သေးတယ်။"
"အေးပါအေးပါ ငါနောက်နှစ်ပတ်လောက်မှပြန်လာမှာ။ ငါ့အမကိုဖုန်းပေးလိုက်ဦး။"
ကိုကိုလေးပြောစကားကြောင့်စစ်သွေးကဖုန်းကိုပေးလိုက်သည်။
"ဟဲလိုမောင်လေး ပြော.."
"မမ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်ထားနော်။"
"အေးပါဟဲ့ ကိုကိုလေးရယ်။"
ဖုန်းစပီကာကိုပြန်ပိတ်ပြီးပြောနေသဖြင့် စစ်သွေး တစ်ယောက် ကိုကိုလေး နဲ့သူ့အမဘာတွေပြောမှန်းမကြားရတော့။ ဒါပေမဲ့ မကေသီနွယ် မျက်နှာမှာရှက်သွားတဲ့
ပုံစံလေးတော့တွေ့ရသည်။
"နင်နော့ပြန်လာမှတွေ့မယ် ကိုလေး ဟွန်း.."
လို့ပြောပြီးဖုန်းချလိုက်တာကိုတွေ့ရသည်။
ထိုအချိန်မှာ ချောချောက ကော်ဖီခွက်ကိုလာချသည်။
"ကော်ဖီသောက်ပါဦးမောင်လေး.." ဟု မကေသီနွယ်က သူ့ရှေ့ကိုကော်ဖီခွက်ကိုတွန်းပို့ရင်း ပြောလိုက်သည်။
(၃)
ဟူး အိပ်ယာပေါ်လှဲချရင်းစစ်သွေး အမောဖြေနေသည်။ ၂ရက်လောက် ကားစီးလိုက်ရသဖြင့် လူလည်းညောင်းညာနေသည်။ ကိုကိုလေးတို့မြို့ကို
ရန်ကုန်ကနေ ၂ရက်လောက် ကားအတန်တန်စီးလိုက်ရသည်။ ကြားသာကြားဖူးသည်။ တစ်ခါမှမရောက်ဖူး။ ကိုကိုလေးတို့က ဒီမြို့မှာ အချမ်းသာဆုံးတွေ။ မိဘတွေလက်ထက်ကတည်းက ချမ်းသာသူတွေဟုသိရသည်။
ကျောင်းတုန်းက အလည်ခဏခဏခေါ်ပေမဲ့ မလိုက်ဖြစ်ခဲ့။
မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တော့ မကေသီနွယ်ကိုမြင်ယောင်လာသည်။ ကိုကိုလေးနဲ့အတူတူရိုက်ထားသောဓါတ်ပုံတွေကိုမြင်ဖူးပေမဲ့
ဒီလောက်အပြင်မှာပိုချောမယ်လို့မထင်ထား။ မနက်က မြင်ရတော့ ဘာမှပြင်ဆင်ထားဟန်မတူ။ ဝင်းဖန့်ဖန့်အသားအရေ။ ဖြူနုနေသောမျက်နှာလေးကို သူငေးကြည့်မိနေသေးတယ်။
ဆံပင်က ခါးလောက်ရှိဟန်တူသည်။ ထုံးထားပြီးအမြိတ်လေးချထားတာ တော်တော်ကြည့်ကောင်းသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်းသွယ်သွယ်လေး။
ဘာကြောင့်အပျိုကြီးဖြစ်နေသလဲမသိ။ အသက် ၂၉ လောက်ပေမဲ့ ၂၄ လောက်ထင်ရသည်။ အလည်ခေါ်သောကိုကိုလေးကိုပင် ထိုင်ရှိခိုးချင်စိတ် ပေါက်သွားသည်။
ယောက်ဖရေ..မင်းအမအရမ်းလှတယ်ကွာ.. လို့တိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်ပါတယ်။
စစ်သွေးကားကျောင်းတုန်းက ကောင်မလေးချောချောလေးတွေကိုတွေ့တုန်းကပင်
ဒီလောက်ရင်မခုန်ခဲ့။ စိတ်လဲမဝင်စား။ အခု သူငယ်ချင်းအမ ကေသီနွယ်ကိုမြင်လိုက်ရမှ ဘာကြောင့်သူ့ရင်တွေတဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေတာလဲလို့ စဉ်းစားနေမိသည်။
မြန်မာဆန်ဆန်လေးနဲ့ယဉ်ယဉ်လေးလှသော ကေသီနွယ်ကို စိတ်ကူးထဲမှာ မြင်ယောင်မိနေသဖြင့် စစ်သွေးတော်တော်နဲ့အိပ်မပျော်တော့။
အိပ်ယာပေါ်မှာ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်ဖြင့် ည ၁၂ နာရီခန့်မှာသာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
(၄)
ကေသီနွယ် အခန်းထဲမှမီးကိုပိတ်လိုက်သောလည်း အိပ်မပျော်။ သူမရင်ဘတ်ကို လက်တင်ကြည့်သည်။ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့သူမရင်တွေခုန်နေသည်။ တစ်သက်လုံးမခုန်ဖူးသော သူမရင်က ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ သူမမျက်လုံးများကိုမှေးမှိတ်ထားသော်လည်း မောင်လေးသူငယ်ချင်း စစ်သွေးကို သူမမြင်နေမိသည်။
ဘယ်လိုကောင်လေးလဲမသိဘူး။ အကြည့်တွေကလည်း ရဲတင်းလိုက်တာ။
မနက်က ရောက်လာခါစက သူမကိုစိုက်ကြည့်နေလိုက်တာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ထွက်မတတ်ပင်။
ဒီကြားထဲဖုန်းပြောတော့မောင်လေးကစနေသေးသည်။
ဘယ်လိုလဲအမ ယောက်ဖကချောရဲလားတဲ့။ ဒါကြောင့်သူမရှက်သွားသည်။
တခြားယောက်ျားလေးတွေတုန်းကစတာကိုစိတ်ဆိုးပေမဲ့ သူမဒီတစ်ခါတော့ စိတ်မဆိုးမိသည့်အပြင် ရှက်သွေးလေးများပင်ဖြာမိသွားသေးသည်။
စိတ်ထဲမှာလည်းကျေနပ်သလိုလိုခံစားရသည်။
စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သူမဖုန်းမည်လာသဖြင့် သူမကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ မောင်လေးဖုန်းပင်။
"ဟဲလိုပြော ကိုယ်တော်လေး.."
"ဟက်ဟက် မမအိပ်ပြီလားလို့။"
"အင်းအိပ်တော့မလို့။"
"ဘယ်လိုလဲမမ ယောက်ဖနဲ့အဆင်ပြေရဲ့လား"
"ဟဲ့ဟဲ့ အမနဲ့သူနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ..စမနေစမ်းနဲ့ သူ့အမကိုနှမျှောရမဲ့ဟာကို ကြည့်စမ်း"
"ဟားဟား သိပါတယ်မမရယ်.. ဒါနဲ့စကားမစပ် မမလိုပဲ စစ်သွေးကလည်းကျောင်းတုန်းက ရည်းစားထားဘူးတာမဟုတ်ဘူးရယ်၊
လူအေးလေ ရိုးရိုးသားသားလေး၊ ကိုယ့်အမကို ဒီကောင်နဲ့ဆိုစိတ်ချတယ်။"
"ဟယ်နင်ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိဘူး တော်ပြီတော်ပြီ..အမအိပ်တော့မယ်။"
"ဟက်ဟက် ရှက်သွားတာမဟုတ်လား။"
ဖုန်းချခါနီးတောင်မောင်လေးက စဖြစ်အောင်စလိုက်သေးသည်။
ကေသီနွယ်တကယ်လည်းရှက်နေမိသည်။ ဖုန်းကိုချပြီး ကိုယ့်မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင်အုပ်လိုက်သေးသည်။ သူမကိုယ်သူမလည်းရယ်ချင်မိသွားသည်။ ခိခိ ဟုရီလိုက်မိသေးသည်။ သြော်ငါ့နှယ်နော် ငယ်တော့တဲ့အရွယ်လည်းမဟုတ်။
(၅)
မနက် ၅ နာရီခွဲလောက်တွင် ကေသီနွယ်နိုးလာသည်။ မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် မှန်တင်ခုံရှေ့တွင်ဆံပင်များကိုဖြီးလိုက်သည်။ မျက်နှာကို မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးဖို့၊ သနပ်ခါးလေးကိုအပေါ်မှထပ်လိမ်းလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှထွက်ပြီးမှ တစ်ခုသတိရသွားသည်။ အဝတ်အစားလဲဖို့။
အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး အဝတ်အစားများကိုလဲကြည့်သည်။ စိတ်တိုင်းမကျ။ နောက်ဆုံးတော့ပန်းရောင်အင်္ကျီလေးနှင့် အပြာနုရောင်ထမိန်လေးမှပဲ သူမစိတ်တိုင်းကျသွားသည်။ ဘာကြောင့်ဒီနေ့အလှပြင်ချင်နေမှန်းသူမမသိ။
အောက်ထပ်က စားဖိုဆောင်ထဲမှာတော့ချောချောက ကော်ဖီဖျော်ထားပြီးပြီ။
"ချောချောဧည့်သည်နိုးပြီလား။"
"အစောလေးတင် နိုးလာပြီး မြို့ထဲခဏသွားဦးမယ်ဆိုပြီးသွားတယ်မမ။"
"သြော်.." ကေသီနွယ်ကကော်ဖီဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်ရင်း...
"ချောချော နင်ရောတစ်ခါတည်းစားတော့လေ။"
ချောချောက ကော်ဖီဝိုင်းမှာဝင်သောက်ရင်း မမလေးကေသီနွယ်ကို ကြည့်နေသည်။
ကေသီနွယ်စိတ်ပင်မလုံမလဲဖြစ်လာသည်။
"ဘာကြည့်နေတာလဲ ချောချော"
"ခိခိ မမလေးဒီနေ့အလှတွေပြင်ထားလို့ ဘယ်သွားမလို့လဲ"
နဂိုကမှမလုံမလဲဖြစ်နေသာကေသီနွယ်က..
"ဟွန်း သွားစရာရှိမှ အလှပြင်ရမှာလားချောချောရဲ့.."
"ခစ်ခစ် မမလေးက မပြင်လဲလှပြီးသားပါ။ ဒီမြို့မှာ မမလေးကိုစိတ်ဝင်စားတဲ့သူတွေမှပုံလို့။"
"ခစ်ခစ် ချောချောရယ်မြောက်စရာမရှိမြောက်နေပါပြီ။"
"တကယ်ပြောတာ မမလေးရဲ့..၊ မမလေးတို့ကမျိုးရိုးစဉ်ဆက်ချမ်းသာ၊ ပညာကလဲတတ်၊ မမလေးကလည်း အရမ်းလှတာကိုး။"
"ဟုတ်ပါပြီ မိချောရယ်။ နည်းနည်းနေရင်မမလေးနဲ့အဖော်လိုက်ခဲ့ဦး။
မြို့ထဲက မမလေးတို့ ပွဲရုံမှာ အလုပ်သမားတွေကိုလစာသွားထုတ်ပေးရဦးမယ်။"
"ဟုတ် မမလေး။"
(၆)
ကေသီနွယ်ကော်ဖီသောက်နေချိန်မှာပင် အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသောခြေသံ ကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဟင်"
ကေသီနွယ်ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ခုန်သွားသည်။ စစ်သွေးကား မနေ့ကရောက်လာစဉ်ကလို ပုံစံမဟုတ်။ ယောပုဆိုးအနက်ရောင်လေးနှင့်လည်ကတုံးလက်တိုနှင့်။ မြန်မာဆန်ဆန် သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး။
"သြော် မကေသီနိုးလာပြီကိုး။ ကျွန်တော်ဘုရားသွားတာ။ အမတို့လမ်းထိပ် ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဆုတောင်းပြည့်ဘုရား။ ဒီနေ့က ဗုဒ္ဓဟူးနေ့လေ ကျွန်တော့်မွေးနေ့မို့။"
"သြော် အမက ငါ့မောင်ကို စစ်သွေးဆိုလို့အင်္ဂါသားထင်နေတာ။"
"မဟုတ်ပါဘူး အမ၊ ကျွန်တော့်အဖေက တပ်ကဗိုလ်ကြီးတစ်ယောက်ပါ။ ကျွန်တော့်ကိုမွေးပြီး ၂ ပတ်လောက်မှာတိုက်ပွဲကျသွားလို့။
ဒါကြောင့်ဖေဖေအတွက်နာမည်ကို စစ်သွေးလို့မေမေကမှည့်ခဲ့တာပါ။"
"စိတ်မကောင်းလိုက်တာမောင်လေးရယ်။ မေမေရောရှိသေးလားမောင်လေး။ "
"မေမေကကျွန်တော်ငါးနှစ်သား လောက်ကဘဲ နှလုံးရောဂါနဲ့ဆုံးပါပြီ၊
မမတို့ဖေဖေမေမေတို့အကြောင်းကိုလည်း ကိုလေးပြောလို့ သိထားပါတယ်။ စိတ်မကောင်းပါဘူး။"
ကေသီနွယ်တို့ကလည်းမိဘမရှိတော့။ လွန်ခဲ့သောငါးနှစ်လောက်က ဖေဖေရောမေမေရော ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ်လေ။
စစ်သွေးကသူမကို မမလို့ပြောင်းခေါ်လိုက်တာကို ကေသီနွယ်သတိထားမိသည်။
"မမကိုကျွန်တော်ပေးစရာရှိတယ်ခဏနော်။"
စစ်သွေးကားပြောရင်းဆိုရင်း အပေါ်ထပ်မှာ သူတည်းနေသောအခန်းဆီသို့ သွားလေသည်။
ကေသီနွယ်ကား ဘာများလဲလို့တွေးနေမိသည်။ မကြာမီမှာတော့စစ်သွေးက အထုပ်တစ်ထုပ်ကို ကိုင်ကာအောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသည်။
"မမ ဒါက ကျွန်တော်ဒီမြို့မလာခင်က ကိုလေးမှာ အမတစ်ယောက်ရှိတယ်လို့ သိထားလို့ လက်ဆောင်ပေးဖို့ယူလာတာပါ။"
အမျိုးသမီး ဝတ်စုံပင်။
"အဟဲ တော်မယ်ထင်ပါတယ် ဓါတ်ပုံထဲကအတိုင်း ခန့်မှန်းပြီး ဝယ်လာတာ။"
အနီရောင်ပေါ်မှာရွှေချည်လေးတွေထိုးထားသော မြန်မာဝတ်စုံပင်။ အို..လှလိုက်တာ။
"အို..လှလိုက်တာ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်မောင်လေး။"
(၇)
"အမမြို့ထဲသွားမှာလား။"
"ဟုတ်တယ်မောင်လေး။ မောင်လေးအိမ်မှာပျင်းနေမယ် မမနဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား မမတို့ပွဲရုံကို။"
"ဟုတ် မမ ကျွန်တော်လည်းပျင်းနေတာနဲ့အတော်ဘဲ။"
သူမတို့နှစ်ယောက်ပြောနေသံကိုကြားပြီး ချောချောစိတ်ကူးရသွားသည်။
"မမ မေ့နေလို့ ချောချောအခုမှသတိရတယ်။
ဒီနေ့ချောချောအပြင်မှာချိန်းထားတာလေးရှိလို့မလိုက်တော့ဘူး။"
ကေသီနွယ် ချောချောအဲ့လိုပြောတာကို ကျေးဇူးတင်သလိုလိုဖြစ်သွားသည်။ အလိုက်သိလှတဲ့ချောချော။
"ဒါဆိုရင် သွားကြမယ်လေမောင်လေး။ မောင်လေးကိုလည်း မမတို့မြို့အနှံအလည်ပို့တာပေါ့။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ဘဲသွားတာပေါ့။ ကားမယူတော့ဘူး။"
ကေသီနွယ်က ဆိုင်ကယ်သော့ကိုယူပြီး စစ်သွေးလက်ထဲပေးလိုက်သည်။
"ရော့ မောင်လေး စီးတတ်တယ်ဟုတ်။"
"စီးတတ်ပါတယ်မမ။"
ဆိုင်ကယ်စက်နိုးပြီးသည်နှင့်ကေသီနွယ်က ဆိုင်ကယ်ပေါ်နောက်မှ တင်ပါးလွဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်စထွက်တော့အရှိန်မြင့်သွားတာမို့ ကေသီနွယ်
စစ်သွေးခါးကိုလှမ်းဖက်လိုက်သည်။
"ဖြည်းဖြည်းမောင်းနော်မောင်လေး မမကြောက်တတ်တယ်။"
ကေသီနွယ်သို့ပွဲရုံသွားရာလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ကေသီနွယ်ကိုယ်လေးနဲ့ စစ်သွေးကျောကထိကပ်နေတော့ စစ်သွေးရင်တွေခုန်လာတယ်။
မမကေသီနွယ်ရဲ့ သနပ်ခါးရနံ့လေးနဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးတွေကို
ရနေတာလည်းပါတာပေါ့။ ပြီးတော့မြို့ကကျဉ်းလို့ထင်။
လမ်းတစ်လျှောက်လုံးသူတို့နှစ်ဦးကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့။
ကေသီနွယ်ကိုနှုတ်ဆက်သူများလည်း တော်တော်များသည်။
(၈)
ပွဲရုံရောက်ပါပြီ။
ကေသီနွယ်တို့က ဒီနယ်တစ်ဝိုက်ကထွက်သော စပါး ပဲ နှမ်းစတာတွေကိုအကုန် ဝယ်သည်။ ပြီးတော့စတိုးဆိုင် ၂ ဆိုင်လည်းရှိသည်။ ဈေးနှုန်းမှန်မှန်ကန်ကန်ဖြင့် ဝယ်ယူရောင်းချသဖြင့် အောင်မြင်တယ်လေ။ ပွဲရုံရှေ့သို့ ရောက်လာပါပြီ။
မောင်လေးရောက်ပြီ။ ကေသီနွယ်ကတိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။
ပွဲရုံကမန်နေဂျာကကေသီနွယ်ရဲ့ သူငယ်ချင်းနန္ဒာရဲ့မောင်လေး ကိုဖြိုးလေ။ အိမ်ထောင်ကျပြီး အလုပ်မရှိဖြစ်နေသောကိုဖြိုးကို နန္ဒာရဲ့အကူအညီတောင်းမှုကြောင့် ကေသီနွယ်အလုပ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုဖြိုးကလည်း ကေသီနွယ်ကိုကျေးဇူးရှင်အဖြစ်သတ်မှတ်ပြီး အလုပ်တွေကိုသေချာစွာ စေတနာပါပါလုပ်ပေးသဖြင့် ပိုတိုးတက်လာတာအမှန်။
"ဟာအမ.. ကိုယ်တိုင်လာခဲ့တာလား.. ချောချောလွတ်လိုက်ပြီးရော.."
အလုပ်ရှုပ်နေသောကိုဖြိုးကားကေသီနွယ်ဝင်လာသဖြင့် ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားသည်။
မကေသီနွယ်ဘေးမှာ အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်ယောကျ်ားပီသသည့်ပုံစံနှင့် သူ့ထက် ၂နှစ်ခန့်ကြီးမည်ဟု ယူဆရသောလူတစ်ယောက်ပါလာသည်။
"သြော်မောင်လေးမိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ ဒါက စစ်သွေးတဲ့ ကိုဖြိုးရဲ့။ မင်းအကို ကိုလေးသူငယ်ချင်း။ ရန်ကုန်က အလည်လာတာ။
မောင်လေးဒါက ကိုဖြိုး အမတို့ပွဲရုံမန်နေဂျာ။"
"သြော် ဟုတ် တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်ညီလေး။"
"ဟုတ် အကို အမတို့ ကိုလေးတို့မိတ်ဆွေဆိုတော့ကျွန်တော့်
မိတ်ဆွေဘဲပေါ့။ မသိပါဘူးဗျာ ကျွန်တော်က မမရည်းစားများခေါ်လာတာလားလို့။"
ကိုဖြိုးနောက်လိုက်တာကြောင့် စစ်သွေးပင်မျက်နှာပူသွားပါတယ်။
ကေသီနွယ်လဲရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားပါတယ်။
"အို ကိုဖြိုးရယ်ဧည့်သည်ကိုအားနာစရာ။"
"ဟိဟိ နောက်တာပါ မမရယ်။"
ကိုဖြိုးကားပြောင်ချော်ချော်ပြောရင်း
"ကဲအမကို စာရင်းတွေရှင်းပြမယ်" ဟုဆိုကာဝင်ငွေ ထွက်ငွေစာရင်းများကို ကေသီနွယ်အားရှင်းပြနေသည်။
(၉)
"တောက်.." အိုက်ပန်က တောက်တစ်ချက်ခေါက်ရင်း အရက်ခွက်ကိုစားပွဲပေါ်ဆောင့်ချလိုက်သည်။
တပည့်များပင်ထိတ်လန့်သွားသည်။
"အဲ့ကောင်ဘယ်သူလဲ ကျားလေး"
တပည့်ကျော် ကျားလေးကားနေ့လည်ကမြို့ထဲသွားတော့ ကေသီနွယ်ကိုကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ခဲ့တယ်တဲ့။
ပြောရလျှင်တော့ အိုက်ပန်ကဒီမြို့မှာဆရာတစ်ဆူပင်။
ငွေလည်းရှိသည်။ တပည့်လူမိုက်တွေလည်းရှိသည်။
သူကေသီနွယ်ကိုပိုးနေတာကြာပြီ။ တစ်ခါမှအဆင်မပြေခဲ့ဘူး။
ယခုဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိတော့လူစိမ်းတစ်ယောက်။
သူ့အတွက် စိတ်မကြည်စရာပင်။
"အဲ့ကောင်က မကေသီမောင် ကိုလေးရဲ့သူငယ်ချင်းလို့သိရတယ်ဆရာ။ ရန်ကုန်ကနေအလည်လာတာတဲ့။ ဒီကောင့်ကိုပညာပေးလိုက်ရမလားဆရာ။"
"နေပါစေ ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်ဦး။ လိုအပ်ရင်ပြောမယ်။"
ညနေကျလျှင်တော့ကေသီနွယ်တို့အိမ်အလည်သွားရင်းလေ့လာမှလို့ အိုက်ပန်တွေးလိုက်ပါတယ်။
အိုက်ပန်ကားကေသီနွယ်မိဘများလက်ထက်ကတည်းက
ကေသီနွယ်အဖေအမေတို့ဖြင့်ရင်းနှီးသဖြင့် ကေသီနွယ်တို့အိမ်ကိုမကြာခဏသွားလည်လေ့ရှိပါတယ်။
သူကေသီနွယ်ကိုချစ်ရေးဆိုခဲ့တာကြာပြီဖြစ်ပြီး ဖွင့်ပြောလိုက်တိုင်း ကေသီနွယ်ကငြင်းနေတာမို့ သူကျိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်နေရပါတယ်။
(၁၀)
နေရာကားတောင်ကြီးမြို့ကဟိုတယ်တစ်ခုရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ခန်းအတွင်း။
"အရမ်းချစ်တာဘဲ ခလေးရာ။"
ကိုကိုလေးလက်တွေက နိုနိုလွင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အသားကုန်ဖက်ထားသည်။
"လွတ်ပါဦးကိုကိုရယ် နိုနို အသက်ရှုကျပ်လှပြီ။"
တကယ်တော့ ကိုကိုလေးတစ်ယောက် နိုနိုလွင်ရှိရာ တောင်ကြီးမြို့သို့ အရဲစွန့်ပြီး လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ နိုနိုလွင်ကား ကိုကိုလေးထက်ငယ်သည်။
လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ်လောက်က နိုနိုလွင် ကိုကိုလေးတို့မြို့မှ သူမဦးလေးတို့လင်မယားထံအလည်လာရင်း ကိုကိုလေးနဲ့ ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အမဖြစ်သူမသိအောင် လက်မှတ်ထိုးပြီးယူထားပြီးပြီ နိုနိုလွင်ကို။ နိုနိုလွင်ရဲ့မိဘတွေလည်း ဒါကိုမသိကြ။
ကိုကိုလေးရဲ့လက်တွေက နိုနိုရဲ့သားမြတ်တွေကိုဆုတ်နယ်နေသည်။နိုနိုအဖို့လဲချစ်သောကိုကိုကိုင်တွယ်တာမို့ ကြည်ဖြူစွာခံယူပါသည်။
"ပြွတ်.."
"အို.." နိုနိုသားမြတ်လေးကို ကိုကိုစို့တော့နိုနိုအသည်းတွေယားသွားသည်။
"အိုကိုကို"
"ငယ်ငယ်တုန်းကကောင်းကောင်းမစို့ခဲ့ရလို့ပါ။"
"အို ကိုကိုနော် တောက်တီးတောက်တဲ့ နိုနိုရှက်တယ်။"
ရှက်တယ်လို့သာပြောတယ် နိုနိုရင်ကိုပင်ပိုကော့ထားမိသည်။
ချစ်တဲ့ကိုကိုစို့တာဘဲလေ စို့ပေ့စေပေါ့။
နိုနိုရဲ့ပေါင်ခွကြားကိုလည်း ကိုကိုက လက်ဖြင်ပွတ်ပေးနေသဖြင့် နိုနိုရင်ထဲ ဖလပ်ဖလပ့်ဖြစ်လာသည်။
"ကိုကို လုပ်ချင်လဲ လုပ်လေ။"
မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားရင်းရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတု်းလေးပြောလိုက်သော အသံလေးကို ကိုကိုလေးကြားရပြီးနောက်မှာတော့။
ချစ်သော ကိုကိုရဲ့လက်တွေကနိုနိုထမိန်လေးကို ဆွဲချွတ်နေတာကိုခံစားရသည်။ ကိုကိုချွတ်ရလွယ်အောင်သူမတင်ပါးလေးတွေကိုအသာကြွပေးလိုက်သည်။
ကိုကိုကထမိန်ကို ကုတင်နောက်ဖက်ကိုပို့လိုက်ပြီ။
သူမခြေထောက်လေးကို ကားပေးလိုက်ချိန်မှာကိုကိုက ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်တော့ ကိုကိုရဲ့ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကြီး တန်းနေတာကိုမြင်ပြီး နိုနိုရှက်တာကြောင့်မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ အတွေ့အကြုံရပြီးသားဆိုပေမဲ့နိုနိုအဖို့ ရင်တွေခုန်လာပါတယ်။
(၁၁)
"အမေ့.."
နိုနိုပေါင်တံလေးတွေကို ဖြဲလိုက်တဲ့အချိန်မှာ နိုနိုကလည်းကိုကို့ကျောကိုဖက်ပြီး ကိုကိုခါးကို သူမခြေထောက်နဲ့ချိတ်လိုက်ပါတယ်။ ကိုကို့ဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုတ်အဝကိုတေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူမရင်လေးတဖိုဖိုဖြစ်သွားပါတယ်။
"အင့်.." ကိုကိုဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုတ်နှစ်ခြမ်းကို ထိုးဖောက်ပြီး အထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာပါတယ်။
သူမနာကျင်သယောင်ခံစားရပေမဲ့ ကိုကိုဒုတ်ကြီးဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းနေတာကို အားမရတော့ပါဘူး။ ကိုကိုကို့ဖက်ပြီးခါးကိုကော့လိုက်ပါတယ်။
"မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့ကိုရယ် နိုမနေတတ်တော့ဘူး။"
ကိုကိုလေးကလည်းသူ့ဒုတ်ကြီးကို နိုနိုရဲ့ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ရွှေကြုပ်လေးထဲကို သွင်းလိုက်ထုပ်လိုက်နဲ့ အစွမ်းကုန်သမတော့တာပေါ့။ စေးကျပ်နေတဲ့နိုနိုရဲ့ ရွှေကြုပ်အသားမျှင်တွေကလည်း သူ့ဒုတ်ကြီးကို အတင်းကိုဆွဲစုပ်နေပါတယ်။ အချက် ၄၀ လောက်မှာ သူ့ဆောင့်ချက်တွေကပိုသွက်လက်လာသလို နိုနိုရဲ့လက်တွေကလည်း သူ့ကျောပြင်တွေကို ဖက်တွယ်တာပိုအားပါလာပြီး ကုတ်ခြစ်လာပါတယ်။
နိုနိုရော သူရောပြီးခါနီးပြီဖြစ်လို့အားကုန်ဆောင့်ရင်း နောက်ထပ်အချက် ၅၀ လောက် အရောက်မှာနိုနိုခါးကော့တက်လာပြီး တအင်းအင်းညဉ်းညူသံလေးထွက်ပေါ်လာသလို
သူလည်းသူ့ဒုတ်က အချစ်ရည်တွေကို နိုနိုရွှေကြုပ်အတွင်းနံရံတွေကို ဖြန်းပက်နေပါတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်မောမောပန်းပန်းနဲ့အိပ်ပျော်သွားချိန်မှာ အခန်းထဲမှာရှိနေတဲ့တီဗွီက သတင်းမှာ အထူးသတင်းတစ်ရပ်လာနေတာကိုနှစ်ယောက်လုံးမသိလိုက်ပါဘူး။
ထိုသတင်းကတော့..
"လေးစားအပ်ပါသောမိဘပြည်သူများခင်ဗျား..
မိုးလေဝသ အရေးပေါ်သတင်းတစ်ရပ်ကိုကြေညာပါမယ်။
*****အမည်ရှိ မုန်တိုင်းဟာ မြန်မာနိုင်ငံကိုစတင်ဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်ပြီး။ နောက် ၇၂ နာရီအတွင်း မြန်မာနိုင်ငံတောင်ပိုင်း၊ အလယ်ပိုင်းဒေသတွေကို ဝင်ရောက်လာမှာဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်မုန်တိုင်းဖြတ်သန်းနိုင်တဲ့မြို့တွေဖြစ်တဲ့
*** မြို့များ၊ မြို့သာမြို့တို့မှာနေထိုင်ကြတဲ့မိဘပြည်သူများအနေနဲ့
မုန်တိုင်းသတိရှိကြဖို့**-*—*****"
တကယ်လို့များကိုကိုလေးသာထိုသတင်းကိုနားထောင်မိရင် မုန်တိုင်းဖြတ်မဲ့မြို့တွေမှာ သူ့မြို့ပါနေတာကိုသိခဲ့ရင်ဖြင့်။
(၁၂)
စစ်သွေးက ဘုရားပေါ်မှဆင်းခဲ့သည်။ မကေသီနွယ်တို့လမ်းထိပ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲမှာရှိတာဖြစ်တယ်။ သူညနေတိုင်းလမ်းလျှောက်ဖြစ်တော့ပန်းအမြဲကပ်ဖြစ်တာပေါ့။ မကေသီနွယ်တို့ရပ်ကွက်ကလူရှင်းပြီးမြို့စွန်ကျသည်။ ခြံတွေကလည်းကျယ်တော့တစ်ခြံနှင့်တစ်ခြံတော်တော်လျှောက်ရသည်။
သူတွေးရင်းငေးရင်းလမ်းလျှောက်လာစဉ် သူ့ရှေ့မှာဆိုင်ကယ်နှစ်စီးကပိတ်ရပ်လိုက်သည်။
ဘာလဲဟလို့သူတွေးလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းလာသောလူ(၄)ယောက်။
"ဒီမှာ…ကေသီနွယ်အိမ်မှာတည်းနေတာမင်းလား။"
"ဟုတ်ပါတယ် ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲမသိဘူးခင်ဗျ။"
ပုံစံတွေကြည့်ရတာတော့သိပ်မဟုတ်ချင်။ သူ့နားကပ်လာသည့်ပုံကိုမသင်္ကာ။ အန္တရာယ်အငွေ့အသက်ကိုသူရနေပြီ။ လက်ခနဲမြင်လိုက်ရသော်လည်း ရုတ်တရက်မို့သူရှောင်သော်လည်းလက်မောင်းကို ဓါးကပွတ်ဆွဲသွားသည်။
သွေးများဖြာထွက်သွားသည်။ သူ့သွေးများဆူသွားပြီ။ တကယ်တော့စစ်သွေးကလည်းခေသူမဟုတ်ပါ။
နောက်ကလူသူ့ဆီဝင်အလာမှာ ရှောင်လိုက်ပြီး ဒူးဖြင့်ပစ်တိုက်လိုက်သည်။ အွတ်ခနဲမည်သံနှင့်အတူထိုလူမှောက်သွားသည်။ တစ်ယောက်ကသူ့ကိုပြေးကန်စဉ်ရှောင်လိုက်ပြီး မျက်ခွက်ကိုတံတောင်နှင့်ကျွေးလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပင်သူ့ကို တစ်ယောက်က ဒုတ်ဖြင့်ဝင်ရိုက်လိုက်သည်။ သူ့ခြေထောက်တွေခွေညွတ်ကြသွားသည်။ ခေါင်းမှသွေးစက်များကျဆင်းကာမူးဝေလာသည်။
"မင်း..နောက်တစ်ခါ.ကေသီနွယ်နဲ့ဝေးဝေးနေ"ဆိုသောစကားကိုကြားလိုက်ရသည်။
တစ်လောကလုံးအမှောင်ကျသွားပြီ။ သူသတိမလစ်ခင်သူ့ဆီပြေးလာသောခြေသံများနှင့် ထိုလူဆိုးများဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ပြီး ထွက်ပြေးသည့်အသံ။
(၁၃)
"မမ နားချင်နားလိုက်တော့လေ"
"ရတယ် ချောချော.. အမဘဲဆက်စောင့်လိုက်မယ်။"
ဆရာဝန်ကြီးကစိတ်ချရသောအခြေအနေသို့ရောက်ရှိသွားပြီလို့ဆိုတာတောင်မှ စိတ်ပူနေသေးသော မမကေသီနွယ်ကိုကြည့်ပြီး ချောချော ရီလည်းရီချင်မိသည်။ သနားလည်းသနားမိသည်။
ကိုစစ်သွေးကိုလမ်းထိပ်မှာရိုက်ခံရသည်လို့ ရပ်ကွက်ထဲမှလူတွေလာပြောကတည်းက မမကေသီနွယ်စိတ်တွေအလွန်အမင်းလှုပ်ရှားနေတာသူမသိသည်။ ကိုစစ်သွေးကသတိမရသေးပေမဲ့စိုးရိမ်စရာတော့မရှိတော့။ ဆေးရှိန်ကြောင့်ဖြစ်မည်။
"ကော်ဖီသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် မမ။"
"ကောင်းသားဘဲ ချောချောရေ။"
ချောချောက ဆေးရုံဝင်းအပြင်ဖက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာကော်ဖီသွားဝယ်နေသည်။
ကေသီနွယ်ကားစစ်သွေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်နေသည် ခေါင်းမှာပတ်တီးစီးထားသော်လည်း စစ်သွေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း သူမကိုယ်သူမဘာလုပ်မိလိုက်မှန်းမသိ။ ပြီးမှ အိုလို့သူမဘာသာရေရွက်လိုက်ပါတယ်။ ဟုတ်ပါတယ် သူမစစ်သွေးမျက်နှာလေးကိုအနမ်းပေးလိုက်မိတာပါ။ သူမကိုယ်သူမလည်းဒါမျိုးလုပ်မိလိုက်တဲ့အပေါ် ရှက်မိသွားပါတယ်။
ကော်ဖီဝယ်ပြီးပြန်လာတဲ့ချောချောဟာ မကေသီနွယ် ကိုစစ်သွေးမျက်နှာကို အနမ်းပေးလိုက်တာကို မြင်လိုက်ရပါတယ်။
"အဟမ်း့ှု"
"အမေ့" ရုတ်တရက်ချောင်းဟန့်သံကြောင့်ကေသီနွယ်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားပါတယ်။
"ချောချောရယ် အသံမပေးဘာမပေးနဲ့။"
"ခစ်ခစ် အားလုံးမြင်လိုက်တယ် မမကေသီ။"
အို မမကေသီနွယ်မျက်နှာလေးရဲတွတ်သွားပါတယ်။
"ရှက်မနေပါနဲ့မမရယ် ချောချောနားလည်ပါတယ်၊ မမကေသီသူ့ကိုချစ်နေတယ်ဆိုတာ။"
အို ရှက်လိုက်တာနော် ကေသီနွယ်စိတ်ထဲကရွေက်လိုက်ပါတယ်
သူခိုးလူမိတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပေါ့လို့လဲ တွေးလိုက်မိပါတယ်။
(၁၄)
သူမသိပါစေနဲ့နော်ချောချော
စိတ်ချပါမမရဲ့။
မမ ဒီနေ့ညမုန်တိုင်းတိုက်နိုင်တယ်မမ။ မနေ့ကမိုးလေဝသသတင်းမှာပါတယ်။
ဟုတ်လား ချောချော
ဟုတ်တယ်မမ ဦးဘမောင်တို့ရှိပါတယ်မစိုးရိမ်ပါနဲ့။
ကေသီနွယ်ကားစိတ်အေးသွားပါပြီ။
ညနေကျရင် အိမ်မှာ သိမ်းစရာလေးတွေသိမ်းဖို
ချောချောပြန်လိုက်မယ်မမ။
ချောချောကားမမကေသီနွယ်ထံခွင့်တောင်းလိုက်သည်။
ခွင့်ပြုချက်လဲရတာနဲ့သူမလည်း သူမအိမ်ကိုတန်းမပြန်ဖြစ်သေး။
တကယ်တော့ချောချောကလည်းရည်းစားရှိသည်။
သူမရည်းစားက သူမတို့လမ်းထဲကပင်။
ကိုမင်းမောင်တဲ့။
ဒီမြို့မှာတာဝန်ကျနေသောဝန်ထမ်းတစ်ဦးပင်။
ချောချောဈေးသွားတိုင်းကိုမင်းမောင်ကလည်း
လမ်းလျှောက်ထွက်သည့်အချိန်တိုက်ဆိုင်နေသည်။
ပထမတော့မရင်းနှီးပါ။
နောက်တော့ မျက်မှန်းတန်းရင်းနှီးရာမှအစ ခင်မင်ပြီး
အဆင့်တက်ကာသမီးရီးစားအဖြစ်ရောက်ရှိခဲ့သည်။
ဒီနေ့ကိုမင်းမောင်ကလဲ ရုံးပိတ်ရက်
လျှောက်လည်ကြရန်ချိန်းထားသည်။
ချောချောကားဆန္ဒတွေစောနေပြီ။
သူမစိတ်ထဲမှာ ကိုစစ်သွေးရော မမကေသီနွယ်ရော
ညမုန်တိုင်းတိုက်နိုင်သည်ဆိုတဲ့သတင်းရောအားလုံးမေ့သွားပြီ။
သူမသိနေတာတစ်ခုဘဲရှိသည်
ချစ်သောကိုမင်းမောင်ဆီ မြန်မြန်သွားပြီး မြို့အနှံလျှောက်လည်ဖို့လေ။
(၁၅)
ချောရယ် ကိုယ်တို့အတူတူနေချင်ပြီ
ဟင်းနော် လူဆိုး
ကိုမင်းမောင်ကြီးက ပြောလည်းပြောရင်းသူမရင်သားတွေကိုလည်းသူ့လက်နဲ့ဆုပ်နယ်နေတာကိုး။
နေရာကမြို့ကအတွဲတွေ ကျက်စားရာနယ်မြေ။
အရိပ်ကောင်းပြီးအကာအကွယ်ကောင်းသည့်နေရာဆိုတော့
လူသူသိပ်မမြင်နိုင်။
ချောချောရင်ခုန်သံမြန်လာပြီ။
အိုကိုကို မကောင်းဘူးကွာ။
ချစ်လို့ပါ ချောရယ်။
မင်းမောင်ကားချောချောရဲ့နောက်မှဖက်လိုက်ပြီး ချောချောရဲ့
ထမိန်ကြားထဲလက်နှိုက်ကာပေါင်တံတွေကိုပွတ်ပေးနေသည်။
ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်မှာဖိုနှင့်မထိတွေ့လျှင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသောသဘောသဘာဝအတိုင်း။
မကြာမီအချိန်မှာတော့ချောချောရဲ့ကိုယ်လေးက သစ်ပင်ကိုမှီနေပြီး
ကိုမင်းမောင်က သူမအပေါ်မှမိုးကာ
အို ကိုမင်းမောင်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုတ်ထဲမှာတစ်ဆုံးစိုက်ဝင်နေပြီ။ ချောချောနှင့်အနမ်းချင်းဖလှယ်ရင်း
မင်းမောင်က အားကုန်ကြုံးတော့သည်။
အင်းအင်း စွပ်စွပ် ရှီးရှီး ဘတ်ဘတ်
မင်းမောင် ဒုတ်ကြီးနှင့်ချောချောရွှေကြုတ်ထိတွေ့သံက
စည်းချက်မှန်မှန်ထွက်ပေါ်နေသည်။
၁၅ မိနစ်လောက်အကြာမှာတော့ချောချောလက်တွေက
မင်းမောင်ကျောကိုအသားကုန်ဖက်လာပြီး
မင်းမောင်ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း
သူမကလည်းအောက်မှခါးကိုကော့ကော့လာတာတွေ့ရသည်။
နောက်ဆုံးမှာတော့နှစ်ဦးသား တအင်းအင်းညဉ်းညူ
သံများနဲ့အတူ ချောချောမျက်နှာလေးရှုံ့သွားကွာ
အအ ဆိုသောအသံလေးထွက်ပေါ်လာသည်။
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ကာနမ်းနေကြပြီး
မင်းမောင်က ထရပ်ကာပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်လိုက်သလို
ချောချောကလည်း ပြေလျော့နေသောဆံပင်တွေနဲ့
တွန့်ကျေသွားသော ထမိန်အကျီများကို
သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်လုပ်နေသည်။
ထို့နောက်ထိုနေရာမှနှစ်ဦးသားထ၍ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားကြတော့သည်။ သူတို့နှစ်ဦးထွက်ခွာသွားပြီး
တစ်နာရီခန့်အကြာမှာတော့ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးမဲမှောင်လာပြီး
လေပြင်းလေးတွေတဖြည်းဖြည်းတိုက်ခတ်လာသည်။
မိုးစက်မိုးပေါက်တွေကျဆင်းလာပြီးနောက်
ပိုမိုပြင်းထန်လာသော လေပြင်းများကားဒီမြို့လေးဆီသို့ကျရောက်လာချေပြီ။
(၁၆)
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်သွားသည်။
သစ်ပင်သစ်ကိုင်းကျိုးကျသံ ပြိုလဲသံတွေထွက်ပေါ်လာပါတယ်။
ကေသီနွယ်လည်းအခန်းပြူတင်းတံခါးတွေပိတ်လိုက်ပါတယ်။
ကေသီနွယ်လည်းကြောက်လာပါတယ်။
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးဘာမှမမြင်ရပါဘူး။
ကေသီနွယ်လည်းကြောက်ကြောက်နဲ့ လူနာကုတင်ပေါ်က
စစ်သွေးကိုယ်ကိုအတင်းဖက်ထားမိပါတယ်။
စစ်သွေးလည်း သတိရလာတဲ့အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိပါဘူး။
ဒါပေမဲ့ခဏတွင်းမှာဘဲ သူအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားပါတယ်။ မုန်တိုင်းကျနေတာပါ။
တော်တော်အားကောင်းတဲ့မုန်တိုင်းတစ်ခုဖြစ်တယ်ဆိုတာသိလိုက်ပါတယ်။
ဆေးရုံတစ်ခုလုံးလည်းအော်သံတွေ ငိုသံတွေဆူညံနေပါတယ်။
စစ်သွေးအားယူပြီးထလိုက်ပါတယ်။
ကေသီနွယ်က စစ်သွေးကိုယ်ကိုတွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။
ဖြေးဖြေးထနော်မောင်လေး။
ဝုန်း အမေ့
ကေသီနွယ်တို့ယူထားတဲ့သီးသန့်လူနာခန်းပေါ်ကို သစ်ကိုင်းအကြီး
တစ်ခုကျိုးပြီး လာရိုက်တာကြောင့် ကေသီနွယ်လန့်သွားတာပါ။
အသားလေးတွေတုန်ပြီးကြောက်နေတဲ့ မမကေသီနွယ်ကိုကြည့်ပြီး စစ်သွေးစိတ်ထဲမှာဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ မမကေသီနွယ်ကိုဖက်လိုက်ပြီး
မမ အရမ်းကြောက်နေလားလို့မေးလိုက်ပါတယ်။
ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာရင်ထဲရှိတာတွေဖြစ်တတ်တဲ့အတိုင်း
ကေသီနွယ်ကလဲ စစ်သွေးရဲ့ရင်ကိုမျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး။
မောင်ရှိနေရင် မမမကြောက်ပါဘူးလို့ပြောလိုက်ပါတယ်။
စစ်သွေးလဲ မမကေသီနွယ်ကိုယ်လေးကို
ပိုတိုးဖက်လိုက်ပြီး မမကေသီနွယ်ခေါင်းက ဆံနွယ်လေးတွေကို
လက်နဲ့အသာအယာပွတ်ပေးနေပါတယ်။
မမကေသီနွယ်ရဲ့ပါးကသနပ်ခါးရနံ့လေးတွေနဲ့
ကိုယ်သင်းရနံ့လေးတွေက သူ့စိတ်ကိုကြည်နူးစေပါတယ်။
သူတို့နှစ်ဦးဟာတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အပြန်အလှန်ဖက်တွယ်ရင်း
အပြင်မှာတိုက်နေတဲ့ လေမုန်တိုင်းကိုယာယီမေ့သွားပါတယ်။
(၁၇)
မုန်တိုင်းတိုက်ပြီးနောက်တစ်ပတ်ခန့်အကြာ.။
ချောချောတစ်ယောက် ညဘက်တစ်ရေးနိုးလာစဉ် မမကေသီနွယ်အခန်းမှ
အသံများအနည်းငယ်ထွက်လာသဖြင့် မမလေးဘာလုပ်နေပါလိမ့်လို့
ဒီအချိန်ကြီးမမလေးဘာလုပ်နေပါလိမ့်ဟု တွေးလိုက်မိသဖြင့်
အခန်းဘက်သို့သူမအသာသွားလိုက်သည်။
သို့သော်အခန်းထဲမှထွက်ပေါ်လာသောအသံကြောင့်သူမခြေလှမ်းရပ်သွားသည်။
အခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံကား
ချစ်လိုက်တာမမရယ်…
အို မောင်နော်အရမ်းကဲတာဘဲသိလား။
ချစ်လို့ပါမမရယ်။
ချောချောနိုးသွားလိုက်မယ်…မောင်ရဲ့။
နိုးနိုး… အမ် ကိုစစ်သွေးအသံဘဲ။
ချက်ဆိုနားခွက်ကမီးတောက်သော ချောချောတစ်ယောက်ဒီအခြေအနေကို
သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါသွေးရိုးသားရိုးအခြေအနေမဟုတ်တော့။
ချစ်လို့ မဝသေးဘူးလားမောင်…
နေ့လည်ကလဲ….ခစ်ခစ်။
မမလေးအသံကလည်း ညုတုတု အသံလေးပေါက်နေသည်။
အိန္ဒြေကြီးသော မမလေးတစ်ယောက်ကိုစစ်သွေးနှင့်မှ ဈာန်လျှောသွားသည့်
သဘောရှိသည်။
ချောချောလည်း ဒီကိစ္စမှာအတွေ့အကြုံရှိသည့်သူဆိုတော့
ဧည့်ခန်းမှ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေအေးအေးလေးထုတ်သောက်မည်ဟူသော
စိတ်ကူးက သူမခေါင်းထဲမှပျောက်သွားသည်။
အခန်းထဲကို ဘယ်လိုနေရာကနေချောင်းရမလဲဆိုတာ လိုက်ရှာနေမိသည်။
နောက်ဆုံးတော့ သူမစိတ်ကူးရသွားသည်။
မမလေးအခန်းဘေးမှကိုကိုလေးရဲ့အခန်းထဲသို့။
အခန်းက သစ်သားတွေနဲ့ကာရံထားသောကြောင့် မကြာမီမှာပင်
ချောင်းကြည့်ရန်အပေါက်သေးသေးလေးတစ်ပေါက်ကို ချောချော
ရှာတွေ့သွားလေသည်။
(၁၈)
မြင်တွေ့လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကချောချောရင်ကိုစိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။
မမလေးရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုစစ်သွေးနှင့် မမလေးကေသီနွယ်ကား
နှစ်ယောက်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပင်။
မမလေးကား တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ထားသောကြောင့် ဝင်းဝါစိုပြေနေသော
မမလေးရဲကခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကိုစစ်သွေးရဲ့ ယောင်္ကျားပီသသော
ခန္ဓာကိုယ်ကိုယ်နှစ်ခုပူးကပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့
လင်မယားလုပ်တမ်းကစားနေကြပြီဆိုတာ ချောချောသိလိုက်သည်။
ဒါမျိုးကချောချောကလည်းကစားနေကြလေ။ ကိုမင်းမောင်ကြီးနဲ့။
အိုမောင်..ဘုန်းနိမ့်လိုက်မယ်ကွယ်…
ချစ်လို့ပါမမရဲ့.။
မမလေးကေသီနွယ်ရဲ့ ဝင်းဝါစိုပြေနေတဲ့ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကြားကို
ကိုစစ်သွေးမျက်နှာအပ်လိုက်တာကိုချောချောမြင်ရပါတယ်။
ခဏဘဲရှိသေးတယ်..မမလေးမျက်နှာလေးရှုံ့သွားပြီး
ပေါင်တံကိုစိလိုက်တာမြင်ရပါတယ်။
တော်…တော်.ပါတော့မောင်ရယ်…မမ..အ.အ
ဆိုတဲ့အသံလေးထွက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေတာကိုတွေ့ရပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ကိုစစ်သွေးရဲ့လက်တွေက မမလေးပေါင်တံတွေကို ဖိထားပြီး
မမလေးရဲ့ရွှေကြုပ်လေးကို သေချာကိုမှုတ်ပေးတဲ့အခါမှာ
မမလေးတစ်ယောက် ကိုစစ်သွေးဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပြီး
နှုတ်ခမ်းလေးကိုလည်း ပေါက်လုမတတ်ကိုက်ထားတာကိုတွေ့ရပါတယ်။
မမလေးပေါင်တံတွေ နဲ့ တင်ပါးတွေကလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကို
တွေ့ရပါတယ်။
မမလေးမပြောနဲ့.ဘေးအခန်းကချောင်းနေတဲ့ချောချောတောင်မှ
အသည်းထဲစိမ့်သွားပြီး ဆီးသွားချင်သလိုလိုတောင်ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ မမလေးရဲ့ဖြူဖွေးနေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးက
အကြောစိမ်းလေးတွေတောင်ထောင်ထလာပြီးကိုစစ်သွေးခေါင်းကို
အသားကုန်ဆုပ်ကိုင်ကာ တုန်နေတဲ့ပေါင်တံလေးတွေငြိမ်သက်သွားကာ
ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ပြေလျှော့သွားတာကြောင့်
မမလေးပြီးသွားပြီဆိုတာကို ချောချောသိလိုက်ပါတယ်။
(၁၉)
ဟူး စစ်သွေးကား အနည်းငယ်မောသွားသည်။
မမကေသီနွယ်ကို သူစိတ်ပါလက်ပါပင်မှုတ်ပေးခဲ့တာလေ။
ဝင်းဝါစိုပြေနေသော မမကေသီနွယ်ရဲ့ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအလယ်က
ရွှေကြုပ်လေးကို သူ မရွံမရှာပင် မှုတ်ပေးခဲ့သည်။
မမက ရှက်နေသော မျက်နှာဖြင့်။
မောင်…မကောင်းဘူးကွယ်..လို့သူ့ကိုတိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။
ဟင်း..ဟင်း..ဒါအစဘဲရှိသေးတယ်..မမရဲ့
အို…ကေသီနွယ်ကား သူမရွှေကြုပ်အဝကို လာတေ့နေသော
စစ်သွေးရဲ့ ဒုတ်ကြီးကို ကြည့်ရဲ့ သူမဆီးသွားချင်သလိုလိုပင်စိမ့်တက်သွားသည်။
နေ့လည်က သူမသူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ချိန်းတွေ့ရင်း ဒီဒုတ်ကြီးက
သူမရွှေကြုပ်လေးပါကင်ကို ဖွင့်သွားခဲ့သည်။
ပါးပင် အနမ်းမခံခဲ့ရဘူးသော သူမအဖို့ စစ်သွေးနဲ့ကျမှ
စိစိညှက်ကျေရုံမက ရွှေကြုပ်လေးပါကင်ပါ အဖွင့်ခံလိုက်ရသည်။
သို့သော် သူမအရမ်းကိုကျေနပ်ပါသည်။
ချစ်သော မောင့်အတွက် လိုက်လျောပေးခဲ့ရတာကို။
အမေ့..သူမနှုတ်မှအသံလေးထွက်သွားသည်။
မောင့်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုပ်ထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်လာနေသည်။
သူမရွှေကြုပ်အတွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် ကျင်လာသည်။
သူမရွှေကြုပ် နှစ်ခြမ်းရဲ့ အကြောမျှင်လေးများကလည်း ဒုတ်ကြီးကို
အလိုလိုညှစ်ထားက ဆွဲစုပ်နေမိသည်။
မောင်က သူမရွှေကြုပ်တစ်ဆုံးကို ဒုတ်ကြီးကိုနစ်မြုပ်ထားလိုက်ပြီး။
သူမကိုငုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်လိုက်သည်။
ကေသီနွယ်လည်းအပြန်အလှန်နမ်းရင်း မကြာမီမှာ
စစ်သွေးက သူမသားမြတ်ကို စို့လိုက်သည်။
ပြွတ်..အို…..
ကြည့်စမ်း..လူဆိုးလေး..ငယ်ငယ်ကနို့မစို့ခဲ့ရဘူးထင်တယ်။
ဒါပေါ့…မမရဲ့…နေ့တိုင်းစို့မှာ..
အွန်း…ကြောက်စရာကြီး….
ဟင်းဟင်းကြောက်စရာက အခုမှလာမှာ….
သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို မောင့်ခါးကိုချိတ်လိုက်သည့်အချိန်မှာ
မောင်ကလည်း သူမရွှေကြုပ်ထဲကို ဒုတ်ကြီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်
ဖြင့်ဆောင့်တော့သည်။
မောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မောင့်ဘောနှင့် သူမဆီးခုံလေးက
တဘတ်ဘတ်ရိုက်ခတ်နေသလို…သူမတစ်ကိုယ်လုံးလဲ
တိမ်တွေထဲမှာ လွင့်မျှောနေသလို ခံစားရသည်။
မကြာမီမှာတော့ မောင်ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူမကလည်း
အောက်မှာ ခါးလေးကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးနေမိသည်။
တစ်ဖက်အခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေသော ချောချောလည်း စိတ်တွေမရိုးမရွ
ဖြစ်ကာ သူမထမိန်ထဲသို့လက်ကိုထိုးထည့်ကာ
သူမပိပိကိုပွတ်ပေးနေရင်း သူမဝတ်ထားသော
ထမိန်မှာ အရည်ကြည်တွေစိမ့်ထွက်မှှုကြောင့်
စိုရွဲသွားပြီး အကွက်ကြီးဖြစ်သွားလေတော့သည်။
(၂၀)
မမကေသီနွယ်ကား ဒီနေ့ပွဲရုံခဏသွားသည်။
စစ်သွေးဒီနေ့တော့လိုက်မသွားဖြစ်။
ရန်ကုန်မှ သူ့အလုပ်တွေကိုလည်းပစ်ထားတာကြာပြီ.။
တပည့်ဖြစ်သူက သူ့ကို အီးမေးလ်ဖြင့် စာရင်းများပို့ထားသဖြင့်
မြို့ထဲက ကွန်ပြူတာဆိုင်မှာသွားထုတ်ရမည်။
ပြီးတော့ ရဲစခန်းကလည်းခေါ်ထားသေးသည်။
သူ့ကို ရိုက်နက်သွားသောတရားခံများနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဖွင့်ထားသည့်အမှုကိစ္စ။
ဒါကြောင့်မို့သူမလိုက်သွားဖြစ်.
တူတူ…အိပ်ထောင်ထဲထည့်ထားသော ဖုန်းမည်လာသဖြင့်
စစ်သွေးက ဖုန်းကို ထုတ်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။
ဘယ်သူပါလိမ့်…သြော်..ကိုကိုလေးဖုန်းဘဲဟ။
ကိုကိုလေး..ပြော.
စစ်သွေး မမ အလုပ်သွားပြီလား။
သွားပြီဟ…ဒါနဲ့မပြန်လာသေးဘူးလား ကိုကိုလေးရ.။
ဟီးဟီး..အဲ့ဒါဘဲပြောမလို့ကွ။
အမှန်က ငါ့ဆော်ဆီသွားတာ. အခုပြန်လာရင်တစ်ခါတည်းခေါ်ခဲ့မယ်။
ဟိုနေ့က တည်းခိုခန်းမှာ နှပ်နေတုန်း သူ့အကိုတွေနဲ့ရပ်ကွက်ကဝိုင်းဖမ်းလို့
ငါတစ်ခါတည်းယူလိုက်ရတယ်။
ဟား…မင်းကတော့ဖြစ်ရမယ်ကွာ.
အဲ့ဒါ…ကွာ။ ငါ့အမကို မပြောရဲလို့ဟ.
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိဘူး.။
အေးလေ..ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးတော့ဘူး။
ဖွင့်ပြောလိုက်တာ မင်းမမကို.။
ဒါနဲ့…ကိုလေးရေ..ငါလည်းမင်းကို တောင်းပန်စရာရှိတယ်။
မင်းကို…မင်းမြို့ကို လာတုန်းကငါလဲ အလည်လာရင်း
ပြီးတော့ မင်းရဲ့ ရှယ်ယာအမြတ်ငွေတွေလဲပေးရင်းဆိုပြီးလာခဲ့တာ။
အခုတော့ ငါလဲ…မင်းမြို့မှာအချောအလှလေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပြီးမပြန်နိုင်ဖြစ်နေပြီ။
ဟား….ဘယ်သူလဲကွဆိုစမ်းပါဦး။
အေးကွာ…ငါ့ထက်တော့ ကြီးတယ်…မမပေါ့.။
နာမည်က…
ကေသီနွယ်တဲ့…။
ကေသီနွယ်..ကေသီနွယ်…ဟာကွာ…စစ်သွေး။
တောင်းပန်ပါတယ်…ယောက်ဖရာ…
ဟာကွာ..ဟာကွာ.ရှက်လိုက်တာကွာ..ငလူးမသား။
အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်…လုပ်ထားပါ..လုပ်ထားပါ။
ကိုကိုလေးကစစ်သွေးဖုန်းကိုနားထောင်ရင်း မျက်နှာကြီးပြုံးသွားသည်။
ဒီလိုဖြစ်စေချင်လို့ဒီအကွက်ကိုသူဆင်ခဲ့တာလေ။
သူ့အမကို စစ်သွေးလိုလူမျိုးနှင့်မှသူစိတ်ချသည်။
ပြီးတော့စစ်သွေးကသူ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ။
ဟဲလို..ဟဲလို..သူငယ်ချင်းစိတ်ဆိုးသွားလား….။
တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..ငါတို့ကိုသဘောတူပေးပါနော်…
ဟား..စစ်သွေးရာ…ဒီတစ်ခါတော့မင်းညံ့သွားပြီကွ..
ဘာဖြစ်လို့လဲ..မင်းသဘောမတူဘူးလား…တစ်ဖက်က စစ်သွေးရဲ့
စိုးရိမ်တကြီးပြောသံကို ကိုကိုလေးကြားပြီး ရီချင်စိတ်ကိုအောင့်ထားကာ။
ကဲ…ကိုရွှေယောက်ဖစစ်သွေးရေ..
မင်းကိုငါ့အမနဲ့ညားစေချင်လို့…မြို့ကိုအလည်ခေါ်လိုက်တာ…
သိပြီလား….လို့ပြောပြီး ဖုန်းကိုချလိုက်တော့သည်။
စစ်သွေး အထပ်ထပ်ပြန်ခေါ်ပေမဲ့သူမကိုင်တော့ဘဲ တခိခိရီနေတော့သည်။
(၂၁)
တရားခံကတော့ မိခါနီးနေပါပြီ ကိုစစ်သွေးရေ။
မိတဲ့အချိန်ကျရင်ကိုစစ်သွေးကို ဆက်သွယ်ပါမယ်။
စခန်းမှူးရှင်းပြသည်ကို စစ်သွေးကဂရုတစိုက်နားထောင်နေသည်။
ထိုအချိန်မှာ စခန်းမှူးရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသောခြေသံကိုကြားရသည်။
ဗိုလ်ကြီး ကျွန်တော်ရောက်ပါပြီ။
ဗိုလ်ကြီးစုံစမ်းခိုင်းထားတဲ့ကိစ္စသိရပါပြီ။
အမှုလိုက်အရာရှိဖြစ်မည်ထင်သည်။ သူနှင့်အသက်မတိမ်းမယိမ်းခန့်ရှိမည်။
ကိုစစ်သွေးကို ရိုက်သွားတဲ့သူတွေက မြို့ထဲမှာ မူးယစ်ဆေးဝါးတွေဖြန့်ဖြူးနေတယ်လို့
သံသယရှိတဲ့ကျားလေးတို့အုပ်စုလို့သိရပါတယ်။
သူတို့ဆရာ အိုက်ပန်က ဒေါ်ကေသီနွယ်ကို ပိုးပန်းနေတာကြာပါပြီ။
ကိုစစ်သွေးနဲ့ တွဲသွားတွဲလာလုပ်တာကို မကြိုက်လို့သူ့တပည့်တွေကို
ခိုင်းတဲ့သဘောရှိပါတယ်။ အချက်အလက်ပိုခိုင်မာအောင်လုပ်နေပါတယ်။
ထိုအချိန်မှာပင် စစ်သွေးဖုန်းကမည်လာသဖြင့်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
မကေသီနွယ်တို့အိမ်ကပင်…
ဟဲလို…
ကိုစစ်သွေးလား….ချောချောရဲ့အသံ
မောဟိုက်သံနှင့် ငိုသံတွေရောထွေးနေသည်။
ဘာဖြစ်လို့လဲ..ချောချော…
မမလေးကိုလေ….မမလေးကို
ပြောစမ်းပါမမလေးဘာဖြစ်လို့လဲ…
မမလေးကို ဦးအိုက်ပန်တို့ ဖမ်းသွားတယ်။
ဒီနေ့ ပွဲရုံကအပြန်မှာ သူ့တပည့်တွေနဲ့ ဖမ်းခေါ်သွားတာတဲ့။
မြင်တဲ့သူတွေကဖုန်းဆက်ပြီးလှမ်းပြောလို့…လုပ်ပါဦးကိုစစ်သွေး။
မမကို ကယ်ပါဦးနော်။
စစ်သွေးရင်ထဲ မီးတောင်ပေါက်ကွဲသလိုဖြစ်သွားသည်။
ဘာဖြစ်လို့လဲ…ကိုစစ်သွေး။
စခန်းမှူးကမေးလိုက်တော့ စစ်သွေးက
ဗိုလ်ကြီးလုပ်ပါဦး မကေသီနွယ်ကို ဦးအိုက်ပန်တို့လူစုဆွဲခေါ်သွားတယ်တဲ့။
ဒီနေ့ပွဲရုံက အပြန်လမ်းမှာ ဆွဲသွားတာတဲ့။
ဟာ….ဒါဆိုချက်ခြင်းလိုက်မှဖြစ်မယ်…
စခန်းမှူးက သူ့လူတွေကို ခေါ်လိုက်ပြီး နောက်တွင်…။
(၂၂)
ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကိုအိုက်ပန်
ချစ်လို့ပါ ကေသီနွယ်ရယ်
ဟင်းဟင်း
အိုက်ပန်က တံခါးကိုအခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်ချေပြီ။
ကေသီနွယ်လဲ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြင့် နောက်ဆုတ်လာလိုက်တာ
အခန်းဒေါင့်မှာကပ်နေပြီ။
အိုက်ပန်ကား တုန်ယင်နေသော ကေသီနွယ် ကိုကြည့်ရင်း
ရမ္မက်ဇောတွေကြွတွက်လာပြီး။
ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကယ်ကြပါဦး
အော်လေ မင်းကြိုက်သလိုအော် ဘယ်သူမှမကြားဘူး
အိုက်ပန်ကားကေသီနွယ်ကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး
အပေါ်မှဖိထပ်လိုက်သည်။
ရုန်းကန်နေသောကေသီနွယ်လက်များကိုသူ့လက်ဖြင့်ဖိပြီးချုပ်ကိုင် လိုကတော့ ကေသီနွယ်မရုန်းနိုင်တော့။
ကေသီနွယ်ထမိန်လည်းကျွတ်နေပြီ။
ထိုအချိန်မှာအခန်းတံခါးကိုဆောင့်ကန်ဖွင့်သံကြားရပြီး
တံခါးပွင့်သွားသည်။
အိုက်ပန်ပြာပြာသလဲထရပ်သော်လည်းအချိန်မမီတော့။
လူယုတ်မာ ဟူျသာအသံနှင့်အတူ သူ့ပါးချိတ်ကိုလက်သီးကျွေး
ခံလိုက်ရသဖြင့် ယိုင်နဲ့သွားသည်။
စစ်သွေးက အိုက်ပနါကိုယ်ပေါ်ခွစီးပြီး
ဘယ်ပြန်ညာပြန်ကျွေးတော့သည်။
ခွပ်ခွပ် အ အ
တော်လောက်ပါပြီကိုစစ်သွေး။
လက်လွန်မယ်။ စခန်းမှူးနဲ့သူ့တပည့်များကညးဒေါသတကြီး
ဖြစနေသောစစ်သွေးကို အိုက်ပန်ကိုယ်ပေါ်မှ မနညးဆွဲခွာရသည်။
ကေသီနွယ်ကားစစ်သွေးရင်ဘတ်တွင်မျက်နှာအပ်ကာ
တရှုံ့ရှုံ့ငိုတော့သည်။ယစစ်သွေးကမမကေသီနွယ်ကိုယ်လုံး
လေးကိုဖက်ထားရင်းနှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။
အိုက်ပန်နှင့်သူ့တပည့်များကိုစခန်းမှူးတို့အဖွဲ့မှအချိန်မီ
ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်ပါတယ်။
မငိုပါနဲ့တော့မမရယ်
စစ်သွေးကကေသီနွယ်ပခုံးလေးကိုတွဲထားရင်း
မငိုပါနဲ့တော့ မမရယ်လို့ပြောပြီး
နှစ်သိမ့်လိုက်ပါတယ်။
(၂၃)
ကိုကိုလေး ခရီးဆောင်အိတ်ကိုချလိုက်သည်။
လာလေ နိုနို…။
နိုနိုလည်းကိုကိုလေးခေါ်ရာနောက်သို့လိုက်ပါလာသည်။
အိမ်ထဲမှာလဲလူကမတွေ့။
မိချောရေ မိချော….။
ချောချောက ကိုကိုလေးခေါ်သံကြားသဖြင့် အနောက်ခန်းမှ ကပျာကယာထွက်လာသည်။
ကိုကိုလေး ပြန်ရောက်လာပြီကိုး…..
ဒါနဲ့သူက…
အဟဲ…ကိုကိုလေးပြောပြောနေတဲ့မမနိုနိုဆိုတာမဟုတ်လား။
တစ်ခါတည်းခိုးလာတာထင်တယ်။
ဟုတ်ပါ့…ဒါနဲ့နင့်မမလေးရော….
မမလေး…ကလေ..မမလေးက..
ချောချောက ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။ ဘာပြောလို့ပြောရမှန်းမသိ။
ဟဲ့ ပြောစရာရှိတာပြောလေ..ဒီကောင်မလေးနဲ့တော့….
တူတူ..တူတူ..
ကိုကိုလေးလက်ကိုင်ဖုန်းကမည်လာခြင်းဖြစ်သည်။
စစ်သွေးရဲ့ဖုန်းပင်…။
ဟဲလို..စစ်သွေးသူငယ်ချင်း…ငါ့ကိုစောင့်ရတာကြာလို့စိတ်ပျက်နေပြီလား။
အဟဲ..ငါပြန်သွားပြီကွကိုလေးရ…အလည်ခေါ်တာကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ။
ဟာ..မင်းငါ့ကိုတောင်မစောင့်ဘူူး။
ဟက်ဟက်…မင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်..ပါကွာ။
မင်းနိုနိုဆိုတဲ့ကောင်မလေးကို လွန်ခဲ့တဲ့(၃)ရက်လောက်ကဘဲ
တရားရုံးမှလက်ထပ်လိုက်တယ်ဆိုတာငါသတင်းအတိအကျရပြီးသား။
တောင်ကြီးက မင်းသက်သေခေါ်သွားတယ် မင်းထွန်းကဖုန်းဆက်ပြောပြီးသား။
ဒါနဲ့မင်းကဘာကိစ္စငါ့ကိုကျေးဇူးတင်နေရတာတုန်း။
အဟား ကိုလေး မင်းကိုချောချောကပြောမပြဘူးလား..။
မမေးရသေးဘူးကွ…ငါလည်းခုမှရောက်တာ။
အဲ့ဒါဆိုရင်တော့…သူငယ်ချင်းယောက်ဖရေ….။
မင်းမမကေသီနွယ်ကို ငါခိုးသွားပြီ…
ဟာ…ကိုကိုလေးဖုန်းပြောရင်းပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။
ငါ့ကိုခွင့်လွတ်ပါသူငယ်ချင်းရာ..မင်းကိုမျက်နှာပူလို့ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတာနဲ့…
ဟာ…ခွေးသူတောင်းစား..
ဘာလဲ..မင်းကသဘောမတူလို့လားသူငယ်ချင်းရာ…။
ကိုကိုလေးကား ဖုန်းဆက်ရင်းမှ တစ်ဖြည်းဖြည်းပြုံးလာသည်။
ပြီးနောက်ရီလိုက်သည်။။။
အဟား…မင်းဒီတစ်ခါတော့သွားပြီ မောင်စစ်သွေးလေးရေ…။
ငါ့မမကို ဘယ်သူနဲ့မှစိတ်မချလို့…
မင်းနဲ့နီးစပ်စေချင်လို့….မြို့ကိုအလည်ခေါ်လိုက်ပြီး သက်သက်ရှောင်နေတာဟ
သိပလား…..ကဲ.။
ကိုကိုလေးက ဖုန်းဆက်တာကိုရုတ်တရက်ရပ်လိုက်ပြီး…
ပါဝါကိုပါပိတ်လိုက်တော့သည်။
(၂၄)
ဟာကွာ…စစ်သွေးကား ဖုန်းကိုကိုင်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုရီချင်လာသည်။
သူ့လက်ထဲမှ ဖုန်းကို မမကေသီနွယ်ကဆွဲယူပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ်ပစ်တင်ကာ
စစ်သွေးကိုဆွဲလှည့်လိုက်သည်။
ဆက်မနေပါနဲ့တော့..မောင်ရယ်။
ဒါဆို….ကဲ..စစ်သွေးကမမကေသီနွယ်ကို ဖက်လိုက်ပြီး။
သူမရဲ့ပါးတွေကိုနမ်းနေသည်.။
အခုမှဘဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်တစ်ဝကြီးချစ်လို့ရတော့မယ်လေ.။
အို…သူသိပ်ဆိုးတာဘဲကြည့်စမ်း…။
မမကေသီနွယ်ရဲ့ထမိန်ကို သူဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို
ပို့လိုက်တော့ မမကေသီနွယ်က ညုတုတုလေးပြောလိုက်သည်။
ပြွတ်….အို…
မမကေသီနွယ်ရဲ့ အိစက်နေတဲ့နို့လုံးလုံးမောက်မောက်လေးတွေကို
လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်ညစ်ပြီး သူ့နုတ်ခမ်းနဲ့ ငုံကာ တစ်ပြွတ်ပြွတ်စို့ပေးလိုက်သည်။
အို..မောင်ရယ်…စို့လို့ကိုမဝနိုင်ဘူးနော်…ငယ်ငယ်ကဝအောင်မစို့ခဲ့ရဘူးထင်တယ်။
ဒါပေါ့မမရဲ့..စို့ဦးမှာ….
သူ့သဘောသူ့သဘော…ခစ်ခစ်…စို့စို့
ကေသီနွယ်ကား စစ်သွေးနို့စို့ပေးနေတာကို ရင်ခုံစွာခံယူနေသည်။
မောင်က သူမပေါင်ကိုဖြဲတော့ အလိုက်တသိပင်ကားပေးလိုက်သည်။
အို..မောင့်ဒုတ်ကြီးက တစ်နေ့တစ်ခြားပိုပိုကြီးလာသလိုဘဲ.။
အို..ခုနကလည်း တစ်ခါလုပ်ပြီးပြီ…မဝသေးဘူးလား…မောင်
မမကြောက်လာပြီ။
ကြောက်လာပြီလို့သာပြောတယ် ကေသီနွယ်ကား ချစ်သောမောင်ရဲ့
ဒုတ်ကြီးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူမရွှေကြုတ်အဝနဲ့ တေ့ထားပြီးချေပြီ။
ဟင်း..ဟင်း…ဒီနေ့ညတော့ မမကိုမအိပ်ဘဲကို တစ်ညလုံးလုပ်မှာ။
အမလေး…ကေသီနွယ်အမလေးပင်ဆုံးအောင်မတနိုင်လိုက်ပါ။
စစ်သွေးရဲ့ဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုတ်ထဲကိုတစ်ဆုံးစိုက်ထည့်လိုက်ပြီလေ.။
စွပ်စွပ်..ဒုတ်ဒုတ်…အအ…
အင်းအင်း…အအ…မောင်…မောင်….
စစ်သွေးကား ကေသီနွယ်ရဲ့ ရွှေကြုပ်လေးကို သူ့ဒုတ်ကြီးကို
စိုက်စိုက်ချပြီး ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကေသီနွယ်ဖင်လေးတုန်တုန်တက်သွားပြီး
တစ်အအအော်နေရသလို…ခါးလေးကလည်းကော့ကော့တက်လာသည်။
အအ..သွက်သွက်လုပ်ပါမောင်ရယ်…မမကောင်းနေပြီ..
အိုးအိုးအင်းအင်းးး။။စွပ်စွပ်ဒုတ်ဒုတ်ဘတ်ဘတ်….အိုးအိုး
ကေသီနွယ်ရဲ့ တအိုးအိုး တအင်းအင်းညဉ်းညူသံလေးနှင့်အတူ
နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးကလည်း တကျီကျီအသံများပင်ထွက်လာလေတော့သည်။
မောင့်ကိုကေသီနွယ်အစွဲကြီးစွဲသွားမိပြီလေ။
ပြီးပါပြီ
