ဘဝဆိုသည္မွာ

ေဖျမင့္ ေတြ ဖတ္ၿပီး ေအာင္ျမင္သူႀကီးျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တယ္
မင္းသိခၤ ဖတ္ၿပီး စေနေမာင္ေမာင္လို စြယ္စံုေတာ္သူ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တယ္
မင္းျမတ္သူရ ဖတ္ျပီး အိမ္ကထြက္ေျပးရင္ ခ်မ္းသာမယ္ထင္ခဲ႔တယ္
တာေတ ဖတ္ၿပီး မဖဲဝါ ခိုင္းစားႏိုင္မယ္ ထင္ခဲ႔တယ္
တာရာမင္းေဝ ဖတ္ၿပီး ခပ္ဂ်စ္ဂ်စ္ေနရင္ လူခ်စ္မယ္ထင္ခဲ႔တယ္
လူေန ဖတ္ၿပီး ပေဟဋိတတ္ရင္ ေက်ာ္ၾကားမယ္ထင္ခဲ႔တယ္
ဂ်ဴး ဖတ္ၿပီး အသည္းနင့္ေအာင္ ခ်စ္မယ့္သူ လိုခ်င္ခဲ႔တယ္
ေက်ာ္ဝင္း ဖတ္ၿပီး ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္ခံု က်င္လည္ခ်င္ခဲ႔တယ္
ေနဇင္လတ္ဖတ္ၿပီး စနစ္တခုတည္ေထာင္ခ်င္ခဲ႔တယ္
အတၲေက်ာ္ဖတ္ၿပီး မာနေလ်ာ့သြားမယ္ထင္ခဲ႔တယ္
ဒီရဲဂ်ာ ဖတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေက်ာ္စံုေထာက္ႀကီးျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တယ္
ေရႊျပည္သာဖတ္ၿပီး အရိယာျဖစ္ခ်င္ျပန္တယ္

တကယ္ေတာ့ ဘဝဟာ
တြတ္ပီလို ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလား ေအာ္ေနရၿပီး
တာရာပြႀကီးလို ဝမ္းနည္းစရာေတြနဲ႔အဆံုးသတ္တတ္တယ္
မိုးနီလြင္ဇာတ္သိမ္းလို ေသကြဲဟာ ေသခ်ာေနခဲ႔ၿပီး
ကိုေရႊထူူးရဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာဗ်ာ လို အလြဲလြဲၾကံဳေနၾကတာပါ
ေဖျမင့္စာအုပ္ထဲမွာပါဖို႔ ေအာင္ျမင္စရာမလိုပါဘူး
မိသားစုေလးအဆင္ေျပၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကိုစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ပဲလိုတယ္
ဘိုဘို လို အီးတီတစ္ေယာက္ရွိရင္ ဘဝဟာ အစစအဆင္ေျပႏိုင္ၿပီး စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို ကျမင္းလို႔ရပါတယ္
မင္းလူရဲ႕ သဘာဝက်က်ဟာသ တပုဒ္မွာ
မင္းခိုက္စိုးစန္လို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖတ္သန္းဖို႔ဆိုတာ
နီကိုရဲလို အလြဲမ်ားမ်ားနဲ႔မွရမယ္
ဝါက်င့္က်င့္ ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔စာအုပ္ေတြၾကားမွာ
သတ္ပံုအမွားေတြနဲ႔ ငါတို႔စားသံုးစရာဟာ နည္းပါးေနခဲ႔တယ္
_________________________________________
credit: ဉာဏ္လင္းထူး